برای دخترم

میخواستم وقتی بزرگ شدی تمام دست نوشته ها مو بخونی ولی الان می بینم شاید بهتره این کارو نکنم، یه جورایی ناخواسته اینجا تبدیل شده به جایی برای درد و دل با خودم!

هر که به من می رسد بوی قفس می دهد جز تو که پر می دهی تا بپرانی مرا ...

خدایا منو با رنج عزیزانم امتحان نکن ...

دل من در پی یک واژه بی خاتمه بود اولین واژه که آمد به نظر فاطمه بود ...

من اینجا بس دلم تنگ است

در زمان بارداری ام وقتی خاطراتی از اولین روزهای تولد کودک یکی از اقوام رو برام تعریف میکردند که مادر این کودک هنگام گریه ی نوزادش همراه با اون گریه میکرده در دلم گفتم به این که نمیگن مادر! مادر باید مقاوم و صبور باشه و مادر یعنی کوه صبر و .....!! دو هفته ی پیش یعنی در هفته ی اول تولد دخترم، وقتی برای اولین بار گریه ی ناشی از دل درد حنانه رو تجربه کردم و کاری برای آروم کردنش از دستم برنمیومد از فرط غصه و ناراحتی بی اختیار اشکهام جاری شد...

دخترم حنانه جانم همه میگن شما خیلی با هوشی، میگن هنوز یه ماهت نشده کم مونده گردن بگیری، تمرکز چشمات به اندازه ی یه کودک دو ماهه ست و.... عزیزم وقتی همه دورت جمع میشن و از دنبال کردن اشیا با چشمات یا از واکنش نشون دادنت به صداها حرف میزنن و ذوق میکنن! مادرت فقط به یک چیز فکر می کنه...به این فکر می کنه که اصلا براش مهم نیس دختر کوچولوش تو باهوشی زبانزد باشه، براش مهم نیس زودتر از بچه های هم سن و سالش زبون باز کنه... خدایا فقط این برام مهمه که دختر عزیزم بنده ی خوب تو باشه...همین و بس ...

...